1) Inpakken is begonnen

En ja hoor daar zijn we weer. Annemei gaat weer op pad met haar backpack!
Dit keer geen rondreis, maar echt op bezoek bij Zusjelief. Tijd om te knuffelen, te kletsen en samen kopjes koffie drinken. 
Velen weten dat we een moeilijk jaar hebben gehad, het verlies van onze moeder heeft veel impact gehad en daarom ga ik nu naar Elzelien, want ook zij heeft haar familie nodig!

Nu dacht Annemei heel relaxed te zijn.... niet is minder waar. Vanaf het moment dat ik mijn ticket geboekt heb (enkele weken geleden) zit er stress in mijn hoofd. Nou je kan je je voorstellen hoe deze stresskip aan het rond stuiteren is. Er moeten weer nieuwe bikini's aangeschaft worden, want ja, Annemei haar bikini's zijn te groot geworden (ach wat vervelend nou :)). 
Nu bedenkt mijn lieve zus ook nog dat ze van alles vanuit Nederland mee wil hebben. Of terwijl, Annemei heeft al haar kleren gehalveerd, zodat alle crèmes, leesvoer en natuurlijk CHOCOLADE mee kan! Eigenlijk niet zo heel erg, want dit betekend dat Annemei moet schiften! 
Daarnaast wil Annemei ook al een tijdje werk vinden in de buurt van Groningen en word ze 2 weken geleden gebeld door Randstad of ze even langs kan komen. Ze hadden enkele interessante vacatures open staan, waar ze mij zeer geschikt voor vond. Dus tussendoor moest ik ook nog even solliciteren en voorbereiden op aantal gesprekken. Nou ik weet niet hoe ik het heb gedaan, maar eerste gesprek was eergisteren en...... I GOT THE JOB!! per 4 maart beginnen. JEEJ. Annemei is weer een blij ei, maar.....
Ineens komt het besef dat dit dan ook echt mijn laatste week op de camping is, want ik vertrek zondag naar Chili. Ow mijn god, ik moet afscheid nemen van een plek wat voelt als mijn thuis basis... SLIK. 
Daar komt bij dat er ineens veel meer wat moet gebeuren: regelen en afronden. pppffff Annemei..... waarom gaat bij jou altijd alles tegelijk? Zoals mijn danspartner vaak tegen mij zegt: Annemei OUSSA!!! (relax!) dus nu roep ik de hele dag tegen mezelf..... OUSSAAA ..... of het nou helpt weet ik niet, want ik ben nog steeds aan het stuiteren.