10 Hop Paardje Hop

Ik word heerlijk wakker in mijn hotel kamer. Mijn bedje lag heerlijk en ik had geen last van snurkende kamergenoten. In alle rust ga ik lekker douchen en vervolgens op zoektocht naar de ontbijt zaal. Ik open een deur en er is een hele mooie patio gecreëerd waar je totaal geen last hebt van al het lawaai van de staten om het hotel heen. 
Ik heb om 11 uur afgesproken met een klasgenoot (Petra) om naar een markt te gaan die een paar straten verderop gelegen is. We struinen richting de markt en worden helemaal enthousiast van alle kraampjes. ineens zie ik een klein gangetje met broeken die perfect zijn voor mijn dikke kont en smalle taille. Ik wandel het gangetje in en ineens staan we in een gigantische hal met allemaal kleine winkeltjes. Ik zie de perfecte broek voor mij en het kost geen drol! OOOO ELZELIEN.... hier moeten wij shoppen!!  
Petra en ik moeten weer redelijk op tijd terug zijn, want in de avond gaan we paard rijden en BBQ-en. Annemei staat al zeer vroeg klaar, want het zal haar niet nog een keer overkomen dat ze te laat komt! Eenmaal bij de school aangekomen is er natuurlijk nog niemand, want Annemei is 30 min te vroeg. Ik ga lekker in het gras zitten in het parkje tegenover de school. Naast de school zit een restaurantje met een Peruaanse eigenaar. Deze man komt elke dag even gedag zeggen en een gesprekje voeren. Hij ziet mij in het parkje zitten, dus ik zwaai even naar hem.  Hij wuift uitnodigend naar mij, hij wil dat ik gezellig iets bij hem kom drinken. Ik wuif terug dat ik lekker in het parkje lig. 1 minuut later kom hij naar mij toe gelopen, geeft mij een hand en een zoen op mijn wang (dit is zeer gebruikelijk hier bij een begroeting) en gaat gezellig naast mij zitten. begint met mij te kletsen. Wat is dit toch een lieve man. Hij verteld mij van alles over zijn familie en hoe lang hij al in Chili is. Hij vraagt mij waarom ik in chili ben en of ik het leuk vind hier.  Voor mij is het wel goed om even een gesprek te voeren in het Spaans, zonder dat iemand mij probeert te helpen of in het Engels antwoord gaat geven. 

Uiteindelijk is de bus gearriveerd en kunnen we naar de paarden toe. Bij de range aangekomen hoor ik om mij heen verschillende geluiden dat veel mensen een beetje angstig waren, inclusief ikzelf, om op dat paard te moeten zitten. We krijgen geen uitleg....  "Ella, vamos!" ... wie ik? .... ok uuhh. We worden op het paard gehesen en gaan met die banaan. na de eerste honderd meter krijg ik al een zere reet, ik zie dat iedereen een lekker kussentje op zijn zadel heeft behalve Annemei natuurlijk....heb ik weer! 
We hobbelend in rustige stap de berg op en en uitzicht word steeds mooier. Het is avond dus de zon zakt al langzaam naar beneden. Ik kijk achterom naar al mijn amigos en wat geniet ik toch van dit plaatje. ineens besluit mijn paard in draf te gaan, want tja.... dat doet het paard voor hem ook. Ik kan absoluut niet paard rijden dus ik stuiter ongecontroleerd op en neer en word helemaal door elkaar geschud. Dit moet er echt hilarisch uitgezien hebben, want het was alles behalve charmant. Bijna boven aan de berg aangekomen zie ik een auto staan en ineens zie ik een tafel met stoelen. Wait WHAT???? Gaan we hier BBQ-en??? Wat een romantische plek! We kijken uit op Santiago en tijdens het eten zakt de zon langzaam naar beneden en zien we steeds meer lampjes branden in de stad. Dit uitzicht is ADEMBENEMEND! Onder het genot van een wijntje word er gekletst en geouwehoerd. Ik besluit wederom om even apart te gaan zitten, om het moment echt even in me op te kunnen nemen  
Een paar wijntjes verder dringt het ineens tot mij door dat we boven zijn gekomen op een paard, maar dat we ook weer naar beneden moeten OP EEN PAARD.... In het donker! Ow mijn god, wat doen ze mij aan! We maken ons gereed om terug te gaan, maar Annemei weet niet meer welk paard nou van haar was. Annemei heeft een fotografisch geheugen, maar ja... als het pikke donker is, klopt het plaatje niet meer natuurlijk. Ineens roept een Chileense cowboy naar mij "ELLA AQUI". Ik: "A SI SEÑOR es mi caballo?" Cowboy: "SI, VAMOS". Deze man mompelt behoorlijk, want tja...het is wel een Chileen natuurlijk. Naast mij zie ik ineens Victor, mijn Braziliaanse amigo (17 jaar), helemaal verloren tussen alle paarden staan. Victor kon ook zijn eigen paard niet terug vinden. Ik roep naar hem: "Victor find your baby!" Victor pist bijna in zijn broek van het lachen. "Anna, I don't know where my baby is and I don't know where the cowboy is, I can't see!". Ik begin heel hard te lachen. En wederom roept de cowboy ineens "TU AQUI". A kijk aan Victor zijn paard is gevonden en hij dribbelt naar er naartoe.
We hobbelen lichtelijk aangeschoten terug de berg af. Gelukkig was de terugrit een stuk korter dan de heen rit, want na enkele wijntjes kan je behoorlijk misselijk worden op een hobbelpaard. Wederom een fantastische ervaring! En nu snel naar bed, want maandag begint school weer.